خونه‌شون کوفه بود. خودش هم با تاکسی اومد مسجد سهله و بعد از خوش و بش و احوالپرسی سوار تاکسی ایشون شدیم و رفتیم توی کوچه پس کوچه های شهر کوفه. خییییلی هیجان انگیز بود. چون واقعا دوست دارم مسافرت که میرم با زندگی مردم اون شهر آشنا بشم و حتی کوچه ها و معماری خونه هاشون و رفتارشون با همدیگه هم برام جالبه.

.به خونه شون که رسیدیم دو تا پسرش اومدن خوشامدگویی. سن شون شاید مثلا راهنمایی دیده میشد. ما رو برد توی یک اتاق بزرگ که خودشون میگفتن حسینیه هست و ایام اربعین تحت اختیار زائرین امام حسینه. خیلی تمیز و ساده و دوست داشتنی بود. کنار اتاق کناره پهن کرده بودن با کلی پشتی. کناره هاش انقدر ارتفاعش زیاد بود که نمیدونستم چجوری باید روش بشینن. دیدم خود صاحبخونه پاهاشو گذاشت روی زمین و خودش تکیه داد به پشتی. خواستم منم همونجوری بشینم که متوجه اختلاف قد خودم و ایشون شدم و دیدم اگه من این کارو بکنم پاهام معلق می مونه در نتیجه چفت کردم به دیوار و مث بچه آدم نشستم منتظر خانم خونه.(حالا اغراق هم نشه! ارتفاع کناره شاید ۱۵ سانت بود.نمیدونم.یا کمتر یا بیشترمنتها مث کناره های خودمون نبود که بشینی روش صاف و پهن بشه روی زمین.همونطوری محکم می موند!)

 تا به حال خانمشو ندیده بودم و وقتی هم اومده بودن مشهد، چون ماه رمضون بود همسرم نیاورده بودشون خونه که من اذیت نشم.

پدر خانواده داشت روی میز مخصوص نماز میخوند.معلوم بود پادرد داره.

دیوارها همه پرچمهای مذهبی و سلام به اباعبدالله داشت.

تلویزیون هم روشن بود و تبلیغات انتخابات عراق پخش میشد.

با چای پذیرایی شدیم و بعد مادر اون آقا اومد. یک پیرزن مهربون. تنها حرفی که میفهمیدم سلام بود! لااقل آقای همسفر مقداری عربی بلده و میتونه راحت باهاشون حرف بزنه. من اصلا لهجه عراقی رو متوجه نمیشم. خعلی سخته!

بالاخره خانمش هم اومد و یکم پیش ما نشست و کادومو دادم و خیالم راحت شد

سفره رو آوردن و همه رفتن! خیلی جالب بود. حتی خود اون آقا هم پیش ما ننشست و رفت. من و آقای همسفر بودیم و دو بشقاب برنج.یک ظرف خورش مرغ دو دیس کباب و گوجه دو ظرف سبزی دو ظرف ترشی یک بشقاب ملون که نگینی خرد شده بود و همین هم برای من جالب بود! باید دستشون شتری* داد که متوجه بشن دنیا دست کیه!

یک پارچ آب و یک لیوان هم بود که همین یک لیوان هم برای ما عجیب و برای اونا که حتی شربت و چای  نذریهاشون هم مشترکا کل ملت با چن تا لیوان محدود میخورند، امری عادیه.

برنجها توی بشقاب خورش خوری کشیده شده بود و ظرفها اصلا شبیه هم نبود و یک سرویس نبودن. نه اینکه ایرادی بگیرم. بلکه برام خیییلی زیاد جالب بود. ما چقدر خودمونو میکشیم که لااقل ظرفهامون یک دست باشه یا خیلیا حساسن که ظرفاشون شیک و خاص باشه. 

یکم منتظر شدیم و وقتی فهمیدیم باید خودمون تنهایی غذا بخوریم، شروع کردیم. وای خدای من انقدددر ترشی ه خوشمزه بود که توی عمرم نخورده بودم.من که حتما باید ترشی رو با غذا بخورم، داشتم ترشی رو خالی میخوردم. دلتون نخواد ولی فکر کنم ترشیای بهشت هم همین مزه ای باشه حالا یه مقدار متفاوت تر

یه مقداری خوردیم که ناراحت نشن چرا کم خوردیم. ولی خب به نظرم غذاهای ایرانی با ذائقه مون سازگارتره. ولی خداییش چقدر زحمت کشیده بود بنده خدا. کباب ها به سبک خودشون ولی مشخص بود روی منقل کباب شده. خورش مرغ...هر کدوم چقدر زمان بر هست تهیه ش و این بنده خدا فقط ۴ ساعت زمان داشت. خیلی ناراحت بودم که اینطوری یهویی رفتیم خونه‌شون. چقدر مردسالارن این عربا

حتی به خاطر هزینه ای هم که کرده بودن عذاب وجدان داشتیم.اخه ما چهارسیخ کباب بدون برنجو اونجا خریده بودیم ۱۰۰ هزار تومن! چون گوشت اونجا گرونه و الان کلی کباب برامون گذاشته بودن...

بعد از غذا دوباره اومدن توی اتاق و یکم نشستیم و عکس گرفتیم و شماره خانمشو گرفتم که با واتساپ عکسارو براش بفرستم.

اخر شب دوباره با همون تاکسی که انگار همسایه شون بود، برگشتیم هتل.

وای من هنوز اصل ماجرا رو نگفتم! پس ادامه در پست بعدی

 *شتری که معرف حضورتون هست؟خربزه مشهدی و هندونه و کلا اینجور میوه ها مزه شون به شتری قاچ کردن و خوردنشونه!