اومدم پست جدید بذارم! دیدم یه پیش نویس مونده اینجا. نوشته بودم میخوام در ادامه مطلب از ناراحتیام بنویسم.خوندن نداره چون همه این دوره زمونه غصه های خودشونو دارن ولی مینویسم که خودم خالی بشم از حرفهای نزده. اما همینقدر نوشته بودم. نا تمام!

جالبه هر چی فکر میکنم، یادم نمیاد اینهمه ناراحتی که مجبورم کرده بود بیام اینجا بنویسمش در مورد چی بوده؟ کاش همون موقع با نوشتن همون دو سه خط کمی از غصه هام کم شده باشه! ولی بعید میدونم. چون مثل خیلی وقتا حرفمو نزدم و ریختم تو خودم. 

امروز لابلای عکسهای قدیمی، یه عکس دیدم واسه مثلا ۳۵ سال پیش! نشسته بودم جلو پای بابا و دستم رو روی پاش و سرم رو روی دستم گذاشته بودم. چه حس خوبی پیدا کردم با دیدن عکسه. پای بابا چه تکیه گاه قوی و مهربونی بود برام. خدا رو شکر که پدرم از بهترین باباهای دنیا بود.