از همون ابتدای صبح، پارکینگ تقریبا پر بود. بخاطر عید مبعث، یکی از زائرها داشت شکلات پخش میکرد.

توی بازرسی، خادمها تبریک میگفتن. یک خانم پرسید مگه چه خبره؟ گفتن عید مبعثه. آه پر حسرتی کشید.پرسیدن مگه بَده؟ گفت نه.ولی من الان باید برم سر کار از هیچی خبر ندارم. 

حرم هم شلوغ بود. رفتم روبروی ضریح و بین جمعیت ایستادم.

چقدر بیچاره خانم خادم تذکر میداد که حداقل یکی دو قدم بریم جلوتر که توی راه نباشیم. ولی جلوتر دیوار بود! منم چپ و راستم پر بود و هیچ حرکتی نمیتونستم بکنم.

یهویی همهمه شد و دیدم میخوان گلهای بالای ضریح رو عوض کنن.

نمیدونم دیدین تا حالا یا نه؟ یک چهار پایه بلند که بین پایه هاش نرده داره و مثل نردبون شده. بالاش هم مثل جایگاه منبر! جای نشستن داره و دورش از سه طرف نرده داره که کسی که اون بالا میشینه نیفته.

یک روحانی مسن از نیمه راه رفت بالای چهار پایه. تا زمانی که آقایون بتونن اونهمه خانم رو از جلو چارپایه به اطراف هدایت کنن کلی طول کشید. حاج آقا اون بالا نشست و ادامه راه تاضریح که دو سه قدم هم بیشتر نبود، چهارپایه ش رو هُل میدادن. نمیدونم چرا به نظرم خیلی بامزه اومد. بعد دیدم اطرافیانم دارن‌گریه میکنن و من خجالتزده شدم!

یک میله که بالاش یک گلدون خالی متصل بود رو اوردن. گلدون روی ضریح رو حاج آقا برداشت و داخل اون گلدون خالی گذاشت.گلدون گل، بر سر اون میله مرتفع به بیرون برده شد.

دوباره میله برگشت و روش یک گلدون گل زیبا و تازه گذاشته شده بود. حاج آقا در این فاصله روی ضریح رو با یک میله ی دیگه که نوکش چنگک داشت، خالی کرد. روی ضریح بعضی از مردم روسری و پارچه و شال و تسبیح و ...می اندازن. البته با اعتقاد خاص خودشونه اما به نظر من زیاد کار قشنگی نیست این پرتاب کردناشون.

وسایل روی ضریحو ندیدم چکار کردن. خب هم دور بودم و هم شلوغ بود. حاج آقا گلدون جدید رو سرجاش گذاشت و از پله های چارپایه اومد پایین و تازه یک زاویه ی ضریح تمام شد.